Alle appels op een stokje

Dag lieve mensen!

Om te beginnen moeten we jullie iets belangrijks vertellen. We hebben een ongeluk gehad.. Eergisteren zijn we heel erg ongelukkig op elkaar ingereden in het skatepark. Eerst dachten we dat het wel ok was, maar het blijkt dat het nogal ernstig is. Bam heeft z'n arm op 4 plekken gebroken en Hadji is blind aan één kant. Verder hebben we nog wat schaafwondjes hier en daar.Verder gaat het goed naar omstandigheden.

Hoe is het met jullie? Hoe is het in ons kikkerlandje? Is de lente al een beetje van de partij of zitten jullie nog steeds met de winterdip opgescheept? We hebben gelachen om jullie berichtjes. Het is veel te lang geleden dat we gepost hebben, maar hier zijn we dan weer.

Er is flink wat gebeurt sinds de laatste post. We kunnen niet te veel in detail treden want dan zitten we hier vannacht nog. In de laatste post vertelden we jullie dat we naar Motueka gingen om daar appels te plukken, maar het plan liep iets anders.. Na één dag werken besloten we dat dit niet was wat we zochten. Te ver lopen..

Toen moest er een nieuw plan op tafel komen. We vonden werk ergens in het zuiden van het zuidereiland. Het bleek dat het nogal duur was om met de bus te gaan dus toen hebben we maar een auto gekocht. Een Honda met een goeie motor voor maar 4oo dollar. Een koopje dus.

Daarmee zijn we met z'n vieren langs de westkust naar het zuiden gereden. Het koste ons twee dagen.

Van links naar rechts: Hadji, Luke, James, onbekend

Het dorpje waar we aan de appelplukkerij gingen heet Roxburgh. Een mini dorpje waar echt geen reet te doen is. Een supermarkt, een paar appelbomen en de lokale breiclub. We verbleven in een motorcamp speciaal voor appelplukkers. We deelden een kamertje van 3 bij 3 m. met z'n vieren, dus lekker gezellig. De enige reden dat we het twee weken vol hebben gehouden is omdat we daar een groep bosmensen ontmoet hebben. Ze komen uit Vanuatu. Een groep eilanden in de Grote Oceaan. Echt de meest vriendelijke en vrolijke mensen die je je kan voorstellen. Ze zijn hier naar NZ gekomen alleen om te werken. Als ze terug gaan gebruiken ze het geld dat ze verdient hebben om een school mee te bouwen voor hun dorp. Waar zij leven gebruiken ze geen geld. Ze verbouwen hun eigen groenten en jagen en vissen. En ze kunnen ook nog eens heel mooi muziek maken. Met wat geknutsel hier en daar bouwen ze de meest mooie instrumenten. Het klinkt zo goed!
Hadji aan de appelplukkerei Onze Vanuatu vrienden maken muziek op Tony. haha

Het was fijn dat we een autootje hadden. Zo konden we af en toe de appels ontvluchten en de omgeving verkennen. Tegen de bergen op vonden we kleine grindpaden. Dus wij met de auto de bergen op. James is erg gek op rally rijden, dus we zaten regelmatig zwetend in de auto. Onze rijschuit was niet zo dol op rally rijden. Na 2 weken ging de kofferbak niet meer dicht, het raampje niet meer open, zaten er gaten in de uitlaat en was er geen elektriciteit meer.

Wel bracht de rally ons op erg mooie plekjes!

2 weken geleden heeft Miriam ons verlost van de appels. Zij is naar Roxburg gereden met haar busje, genaamd Hector. Miriam is een meisje dat Luke heeft leren kennen op het noordereiland. We zijn samen met haar naar Christchurch gereden. Dit is mogelijk in een dag, maar we hebben er een mooi toeristisch uitstapje van gemaakt. Als echte hippies hebben we rondgetrokken langs ontzettend mooie meren en hoge bergen. 's Nachts naast het busje slapen onder de mooie sterrenhemel. Good times!




We hebben haar uiteindelijk gedropt op het vliegveld. Ze is nu in Australië. Aangezien het busje niet als handbagage het vliegtuig in kon, heeft ze het aan ons geschonken. Luke brengt het busje uiteindelijk naar de zus van haar op het noordereiland.

Dus we hebben een busje nu! De laatste week hebben we een beetje rondgehangen in Christchurch. Wat oude vrienden uit Nelson opgezocht en veel feest gevierd! Nu zitten we in een plaatsje 80 kilometer van Christchurch. Het heet Akaroa en waarschijnlijk blijven we nog een paar daagjes hier.

We beginnen ontzettend honger te krijgen dus het is tijd om er een eind aan te breien. Deze keer wachten we geen maand tot de volgende post, beloofd! We houden van jullie!



Dikke knuffel Harrie en Barrie

Working Holiday

Haiiii mensen!

Bedankt voor al jullie chille berichtjes. Geniale foto's op skateparkjeemmen! Nog steeds de zelfde gezellige bende als altijd. Bonnie nokkie haha. Sorry voor de lange wachttijd. We hadden niet zo veel tijd om te posten, maar hier zijn we dan weer.

We hebben flink wat meegemaakt de laatste tijd dus de wilde verhalen komen jullie weer tegemoed.

De laatste keer dat we hebben gepost was de dag dat we aan de slag gingen in de visfabriek. Nou dat was me feestje daar zeg! Alle rotte verlepte vis nog aan toe! Van het paradijs in 1 dag naar de hel. We kwamen daar aan, geen idee wat we moesten verwachten. Voor we het wisten stonden we in het ruim van een schip vol bevroren oervissen. Het was daar min 20 graden dus we hadden ijspegels aan de pokkel hangen. We moesten die bevroren oervissen met grof geweld in een soort kooien flikkeren en die werden dan opgehezen. Ditwas nog tamelijk te doen. Toen ging de deur open naar een ander ruim en daar kwam een vieze rottende vismeur uit, echt zoiets heb je nog nooit geroken.. Toen kwamen de gasmaskers tevoorschijn. Jammer dat er maar 2 waren voor 30 mensen. Nu begon het echte helwerk. We moesten zakken van 30 kilo vol met rottende visingewanden op een lopende band leggen. Al die ranzige shit droop uit die zakken door je kleren heen op je huid. We stonken 3 dagen naar vis, echt waar! Whaaaa genoeg over de vis. De foto's houden we jullie bespaard! :p

Ons plan was om een tijdje bij sealord aan de slag te gaan, maar toen we te horen kregen dat we dinsdag 20 uur moesten werken, besloten we om de vis voorgezien te houden. Aangekomen in ons mooie Nelson hosteltje waren we blijverrast om de Zweden weer te zien. De lui waar we in de vorige post over verteld hebben. Zij hadden het wilde plan om naar Abel Tasman te gaan op disndag. Aangezien we toch geen werk meer hadden besloten we om mee te gaan!

Zo zaten we een dag later met z'n 7'en in de auto van de Zweden op weg naar Abel Tasman (een erg mooi nationaal park) Drie Zweden, Luke de Amerikaan, Lyndsay uit Canada en wij twee verdwaalde Nederlanders.

Om een uurtje of 5 kwamen we aan in het park. Na twee uurtjes lopen over de geweldige wandelpaden kwamen we bij een erg mooi strand. Er was verder helemaal geen hond, dus de perfecte plek om ons kamp te vestigen. Hobba! Toen kwam de gitaar en de voorraad wijn tevoorschijn. Voor we het wisten hadden we een ontzettend gezellige avond! Hier wat foto's van Abel Tasman en ons strandje en de gezelligheid

Whaha en toen vond Hadji een grot! Dus wij met z'n allen d'r in. Een geniaal grotje! We pasten er met zn 7'en in en je kon er glowworms zien. Dit zijn lichtgevende wormen! Erg gaaf om dat te zien. Toen we er een tijdje zaten realiseerden we dat er zoiets als wisseling van tij bestaat. Het bleek dat de helft van onze grot al onder water stond! Whahha dus wij als wilden de grot uit. Uiteindelijk is het met een beetje klimmen en klauteren allemaal goedgekomen! En weer een mooi avontuur beleefd.

De vogende dag werden we wakker gemaakt door een ranger die ons vertelde dat we eigenlijk van te voren hadden moeten betalen voor het kamperen, maar no worries.. We konden hem gewoon wat geld geven en het was ok. Toen hebben we al onze spullen gepakt en zijn we verder gegaan met onze tocht door de wildernis. Omdat we allemaal niet al te veel slaap hadden gehad hebben we op de helft van de tocht maar een watertaxi gebeld. Die bracht ons in 15 min. naar de volgende kampingplek, waar we anders 3 uur over gelopen hadden.

Deze foto hierboven is gemaakt bij een rivier die we tegenkwamen onderweg. Er was een waterval waar je vanaf kon glijden. Echt geniaal!

Na het Abel Tasman avontuur en voor de tweede keer afscheid genomen te hebben van de zweden was het nu dan echt tijd om te gaan werken. Na wat telefoontjes vonden we dan een peerklukboerderij. Daar konden we voor zes dagen werken. Op deze foto hieronder zie je de peren bomen met bokkelzwans ervoor die een wortel eet.
We stonden op een kamping ongeveer vijf km van de peren verwijderd. Elke ochtend werden we opgehaald door onze baas, heel aardig.

Hier een foto van ons tentje. Op de voorgrond de voedselvoorraad, bestaande uit bonen rijst en ander prut. Stel je eens voor een Amerikaan, twee Nederlanders en al onze spullen in een tentje. Jaah en als je teveel bonen eet dan gaat het meuren daar! haha

Dit zagen we elke morgen als we wakker werden..

We hebben nog veel meer te vertellen maar te tijd is schaars. Zometeen pakken we de bus richting Motueka waar we weer aan de plukkerij gaan. Tot snel!

Dikke knuffel:)