Alle appels op een stokje

Dag lieve mensen!

Om te beginnen moeten we jullie iets belangrijks vertellen. We hebben een ongeluk gehad.. Eergisteren zijn we heel erg ongelukkig op elkaar ingereden in het skatepark. Eerst dachten we dat het wel ok was, maar het blijkt dat het nogal ernstig is. Bam heeft z'n arm op 4 plekken gebroken en Hadji is blind aan één kant. Verder hebben we nog wat schaafwondjes hier en daar.Verder gaat het goed naar omstandigheden.

Hoe is het met jullie? Hoe is het in ons kikkerlandje? Is de lente al een beetje van de partij of zitten jullie nog steeds met de winterdip opgescheept? We hebben gelachen om jullie berichtjes. Het is veel te lang geleden dat we gepost hebben, maar hier zijn we dan weer.

Er is flink wat gebeurt sinds de laatste post. We kunnen niet te veel in detail treden want dan zitten we hier vannacht nog. In de laatste post vertelden we jullie dat we naar Motueka gingen om daar appels te plukken, maar het plan liep iets anders.. Na één dag werken besloten we dat dit niet was wat we zochten. Te ver lopen..

Toen moest er een nieuw plan op tafel komen. We vonden werk ergens in het zuiden van het zuidereiland. Het bleek dat het nogal duur was om met de bus te gaan dus toen hebben we maar een auto gekocht. Een Honda met een goeie motor voor maar 4oo dollar. Een koopje dus.

Daarmee zijn we met z'n vieren langs de westkust naar het zuiden gereden. Het koste ons twee dagen.

Van links naar rechts: Hadji, Luke, James, onbekend

Het dorpje waar we aan de appelplukkerij gingen heet Roxburgh. Een mini dorpje waar echt geen reet te doen is. Een supermarkt, een paar appelbomen en de lokale breiclub. We verbleven in een motorcamp speciaal voor appelplukkers. We deelden een kamertje van 3 bij 3 m. met z'n vieren, dus lekker gezellig. De enige reden dat we het twee weken vol hebben gehouden is omdat we daar een groep bosmensen ontmoet hebben. Ze komen uit Vanuatu. Een groep eilanden in de Grote Oceaan. Echt de meest vriendelijke en vrolijke mensen die je je kan voorstellen. Ze zijn hier naar NZ gekomen alleen om te werken. Als ze terug gaan gebruiken ze het geld dat ze verdient hebben om een school mee te bouwen voor hun dorp. Waar zij leven gebruiken ze geen geld. Ze verbouwen hun eigen groenten en jagen en vissen. En ze kunnen ook nog eens heel mooi muziek maken. Met wat geknutsel hier en daar bouwen ze de meest mooie instrumenten. Het klinkt zo goed!
Hadji aan de appelplukkerei Onze Vanuatu vrienden maken muziek op Tony. haha

Het was fijn dat we een autootje hadden. Zo konden we af en toe de appels ontvluchten en de omgeving verkennen. Tegen de bergen op vonden we kleine grindpaden. Dus wij met de auto de bergen op. James is erg gek op rally rijden, dus we zaten regelmatig zwetend in de auto. Onze rijschuit was niet zo dol op rally rijden. Na 2 weken ging de kofferbak niet meer dicht, het raampje niet meer open, zaten er gaten in de uitlaat en was er geen elektriciteit meer.

Wel bracht de rally ons op erg mooie plekjes!

2 weken geleden heeft Miriam ons verlost van de appels. Zij is naar Roxburg gereden met haar busje, genaamd Hector. Miriam is een meisje dat Luke heeft leren kennen op het noordereiland. We zijn samen met haar naar Christchurch gereden. Dit is mogelijk in een dag, maar we hebben er een mooi toeristisch uitstapje van gemaakt. Als echte hippies hebben we rondgetrokken langs ontzettend mooie meren en hoge bergen. 's Nachts naast het busje slapen onder de mooie sterrenhemel. Good times!




We hebben haar uiteindelijk gedropt op het vliegveld. Ze is nu in Australië. Aangezien het busje niet als handbagage het vliegtuig in kon, heeft ze het aan ons geschonken. Luke brengt het busje uiteindelijk naar de zus van haar op het noordereiland.

Dus we hebben een busje nu! De laatste week hebben we een beetje rondgehangen in Christchurch. Wat oude vrienden uit Nelson opgezocht en veel feest gevierd! Nu zitten we in een plaatsje 80 kilometer van Christchurch. Het heet Akaroa en waarschijnlijk blijven we nog een paar daagjes hier.

We beginnen ontzettend honger te krijgen dus het is tijd om er een eind aan te breien. Deze keer wachten we geen maand tot de volgende post, beloofd! We houden van jullie!



Dikke knuffel Harrie en Barrie